Langþráð heimsókn I: Berlín

Eins og ég minntist á síðast þá komu synir mínir ásamt Guðbjarti, mínum fyrrverandi sambýlismanni, í heimsókn til Þýskalands um daginn. Þeir lentu í Berlín undir miðnætti mánudagskvöldið 21. maí og fóru til baka réttri viku seinna.

Ég fór til Berlínar síðla mánudags og náði í lykla að íbúðinni sem við ætluðum að búa í og hitti svo þýska vinkonu sem leiddi mig í ýmsan sannleika um borgina og hverfið sem við gistum í. Það var alveg dásamleg stund að koma auga á gaurana í lestinni þegar hún renndi inn á Hauptbahnhof og að fá að faðma þá eftir 8 mánaða aðskilnað 

Morguninn eftir var farið fremur seint á fætur þar sem karlarnir voru þreyttir eftir langt ferðalag og seint farið að sofa. Byrjuðum við svo að skoða borgina og hófum yfirreiðina í næsta nágrenni við gististaðinn í Wilmersdorfer Strasse. Gengum við niður á Savignyplatz þar sem við fengum okkur drykk til að kæla okkur í hitanum, sem var um 30°C. Þaðan héldum við niður á Kurfurstendamm, aðeins eftir þeirri götu og að Gedächtniskirche, Minningarkirkjunni, og skoðuðum hana. Svo fengum við okkur að borða og fórum að því búnu í tæpra tveggja tíma „sightseeing“ með tveggja hæða rútu.

Það var mjög gaman, þrátt fyrir nánast óbærilegan hitann þar sem maður var alveg óvarinn fyrir sólinni og bærði varla hár á höfði. En þarna sannaði sólvarnarkremið ágæti sitt því enginn brann! Að ferðinni lokinni var svo haldið upp á Alexander Platz þar sem við flúðum undan hitanum inn í verslunarmiðstöð og kældum okkur sjálf aðeins en hituðum greiðslukortin í staðinn Svo héldum við heimleiðis þar sem við tókum kvöldið rólega og spjölluðum og nutum þess bara að vera saman. Í háttin var haldið snemma, enda allir þreyttir eftir þennan heita dag og lítinn svefn nóttina áður.

Morguninn eftir var haldið upp á Potzdamer Platz þar sem byrjað var á að fara upp í Panorama Punkt, sem er 24ra hæða hár turn með útsýnispalli á efstu tveimur hæðunum. Þangað upp fær maður far með hraðskreiðustu lyftu í Evrópu! Og ég get svarið að hún var sneggri upp á 24. hæð en lyftan í húsinu þar sem við bjuggum var upp á fjórðu!! Þar uppi áðum við dágóða stund, virtum fyrir okkur borgina og nutum þess skemmtilega útsýnis yfir hana sem þarna er að fá. Þar uppi eru líka skilti með miklum upplýsingum um borgina, sögu hennar og ekki síst byggingarsögu síðustu áratuga.

Eftir útsýnisstundina fórum við yfir götuna og inn í Sony Center, sem er einhvers konar yfirbyggt torg með fjölda veitingastaða og kaffihúsa. Þar eru líka flottustu bíóin í Þýskalandi, og þó víðar væri leitað. Þar fengum við okkur að drekka og héldum svo gangandi upp að Brandenborgarhliði, með viðkomu við Helfararminnismerkið. Það hlýtur að vera stærsta minnismerki í heimi, eða a.m.k. með þeim allra stærstu. Það þekur 19.000 fermetra og samanstendur af 2.711 steinsteypuklumpum sem hver er 2,38m á lengd og 95sm á breidd. Hæðin er frá 20sm og upp í tæpa 5 metra. Stórt og magnað, sem er vel við hæfi.

Við Brandenborgarhliðið þurfti auðvitað að taka smá myndastopp og svo var rölt í gegn, yfir Pariser Platz og eftir Unter den Linden, götunni sem liggur milli Brandenborgarhliðs og Museumsinsel. Þar settumst við niður skuggamegin til að fá okkur í gogginn. Að því loknu tókum við röltið upp og niður Friedrichsstrasse, aðalverslunargötuna í þeim bæjarhluta. Við neðri (syðri) enda götunnar er Checkpoint Charlie, en þar var eitt af aðalvarðhliðunum á Berlínarmúrnum sáluga.

Þegar þarna var komið sögu voru flestir orðnir þreyttir á hitanum og því var ákveðið að fara aftur upp á Alexander Platz og flýja inn í lofkælda verslunarmiðstöð þar sem síðari hluta dagsins var varið við ráp og gláp og eilítil innkaup áður en haldið var heim þar sem kvöldinu var varið á svipaðan hátt og daginn áður.

Fimmtudaginn 24. maí ákváðum við að taka smá labb um götuna „okkar,“ Wilmersdorferstrasse, og kíkja aðeins í búðir þar og vorum í því fram yfir hádegi. Þar borðuðum við líka hádegismat á Ostsee fiskiveitingastað. Svo tókum við lest upp á Alexander Platz, eina ferðina enn, en nú var torgið góða notað sem upphafspunktur en ekki enda!

Gengum við þaðan niður í áttina að Museumsinsel, eða safnaeyjunni, sem er eins og nafnið bendir til, eyja í ánni Spree. Á henni standa öll helstu söfn borgarinnar, sum hafa verið þar frá upphafi en önnur hafa verið flutt þangað á síðustu áratugum. Þar stendur líka Dómkirkjan fagra. En við hófum leikinn á því að fara á DDR safnið en það er safn um sögu þýska Alþýðulýðveldisins. Ekki stórt en býsna magnað safn sem vel er þess virði að skoða.

Við vorum líka að hugsa um að fara í Aquadome sem er einhvers konar sædýrasafn. Þar er m.a. risastórt fiskabúr, einhverjir tugir metra á hæð og lyfta sem gengur í gegnum það. En það kostaði litlar 17 evrur á haus og fannst okkur það óheyrilega dýrt og hættum snarlega við! Fengum okkur bara kaffi í staðinn og fórum svo niður að ánni þar sem við höfðum ákveði að fara í siglingu. Það var óhemju gaman. Sáum við auðvitað safnaeyjuna og svo líka Þinghúsið, aðalbrautarstöðina og margt, margt fleira. Það var mjög gaman að fá svona annað sjónarhorn á borgina.

Að siglingu lokinni ætluðum við rétt aðeins að kíkja inn í Dómkirkjuna því við höfðum ekki ýkja mikinn tíma. Það kostaði hins vegar full mikið inn til að við tímdum því fyrir örstutta stund og bíður hún því næstu heimsóknar. Við örkuðum því bara sem leið lá eftir bakka árinnar í áttina að Þinghúsinu, en þar í nágrenninu er veitingastaður sem ég féll fyrir þegar ég kom þangað í vetur. Það var aðeins lengra labb en mig minnti og hálfgerð vonbrigði því staðurinn var þéttsettinn og þó hægt væri að sitja úti þá var það ekki mjög aðlaðandi.

Við fórum því bara yfir ána og kíktum á veitingastaðina þar, sem ógrynni er af. Þar fékk ég að ráða ferðinni og veðjaði á einn þýskan stað. Mjög var upp og ofan hvað hverjum fannst um sinn mat; Siggi var himinsæll með sína gómsætu kálfalifur en Halldór varð fyrir miklum vonbrigðum með „Rinderroulade“ sem er e.k. upprúllaðar þunnar sneiðar af nautakjöti með einhverri fyllingu. Ég fékk mér súpu sem var bara svona í meðallagi, Guðbjartur fékk sér „Flammkuchen“ sem leit út eins og skrítin pizza en bragðaðist að hans sögn þokkalega. Jóhann fékk sér svínasnitsel sem hann var líka þokkalega sáttur með. Það sem er ekki síst eftirminnilegt við þennan stað, sem ég man ekkert hvað heitir, er hvað klósettin eru skemmtilega myndskreytt í anda graffitilistar 

Að máltíð lokinni fórum við svo á skemmtilegan djassklúbb og hlustuðum á hinn danska Thorbjörn Risager þenja sín grófu raddbönd. Þetta var síðasti dagurinn okkar í Berlín og ekki laust við saknaðartilfinningu í lok dags. Allir voru sammála um að þetta væri sko pottþétt bara byjunin á viðkynningunni við þessa skemmtilegu borg.

Athugasemdir

[Gulla Sigurðardóttir (IP-tala skráð) 20.6.2012 kl. 10:12]

Þessi frásögn kemur alveg í staðinn fyrir utanlandsferð :) Mikill sparnaður þar, sem þú átt þá inni hjá mér. Mér er kálfslifrin mjög minnisstæð en ég er fegin að ég fór ekki í hraðlyftuna strax á eftir!